روی جلد فیلم نوشته "بهترین فیلم ژان لوک گدار"
"موسیقی ما" قطعا فیلم مهمیست. به خاطر موضوعش,دیالوگ ها, تدوین...فیلم عالی ایست. اما بهترین فیلم گدار نیست. احساس کردم گدار "آخر هفته" اش را به نوعی دیگر, به دور از تندروی های چپ گرایانه اش تکرار کرده. بیشتر به اصل هنر و سرشت انسانی پرداخته. گنجاندن همین دو موضوع در یک فیلم به زحمت هشتاد دقیقه ای طوری که از اولین تا آخرین صحنه رعشه بر تن بیننده بیندازد کار هر کارگردانی نیست(شاید غیر از گدار تنها آنجلوپولوس موفق شده همچین کاری با من بکند.)
موسیقی ما به جنگ و زخم های آن بر تن هنر, انسانیت, و زندگی می پردازد. محمود درویش(شاعر فقید فلسطینی) هم در این فیلم بازی می کند. یا شاید بهتر است بگویم :"محمود درویش در این فیلم وجود دارد." چون درویش خودش را و شعرش را تقدیم دوربین گدار می کند.
جایی می گوید: " ملت من که شعر دارد شکست نمی خورد...ما زمانی شکست می خوریم که آنها شعر ما را بگیرند."
فیلم در سارایوو اتفاق می افتد. جایی که همین ده دوازده سال پیش داغ بزرگ بشری را بر خود دید. همه کاراکتر های اختلافات بشری آنجا جمع اند و گدار...این انقلابی کهنه کار زندگی آنها را دنبال می کند. فیلم , همانند شاهکار دانته در سه قسمت(بر عکس) تهیه شده: "برزخ, دوزخ, و فردوس." زن های داستان همه سرگردانند. بین جنایات پدرانشان و وضعیت نسل پیش روی. زن اهل سارایوو به چنان تنگنایی رسیده که می خواهد خودش را بکشد. می گوید دو مشکل دارد, یکی کوچک و دیگری بزرگ. که مشکل کوچک به تنهایی مشکل بزرگیست.
مشکل کوچکش "درد" است. درد بودن, و درد لحظه رفتن. مشکل بزرگش "دنیای دیگر" است. گدار نمی خندد. چهره هفتاد و خرده ای ساله اش را دوست دارم. خیلی زیاد. خنده ام گرفته بود که چطور به این سن سیگار برگش را با آن ولع همیشگی می کشد.
"بهشت" گدار را سرباز های آمریکایی محاصره کرده اند...روز بعد از خودکشی دختر کسی به گدار زنگ می زند:
اولگا خودشو کشت.
-کی؟ نمیشناسم.
-اولگا...اون دختره که می خواست فیلمش رو بهت بده. توی سینما بلند شده بود, تفنگ رو گرفته بود طرف مردم و می گفت "کسانی که می خواهند من را به اسم صلح بکشند بمانند...بقیه بروند." همه مردم رفتند. خواسته بوده دست بکند توی کیفش که گارد کشتدش...توی کیفش فقط یک جلد کتاب بود.
------
پیروزی. راه فرار. بدون ذره ای امید. موسیقی ما. این تازه ترین شاهکار گدار.
"موسیقی ما" قطعا فیلم مهمیست. به خاطر موضوعش,دیالوگ ها, تدوین...فیلم عالی ایست. اما بهترین فیلم گدار نیست. احساس کردم گدار "آخر هفته" اش را به نوعی دیگر, به دور از تندروی های چپ گرایانه اش تکرار کرده. بیشتر به اصل هنر و سرشت انسانی پرداخته. گنجاندن همین دو موضوع در یک فیلم به زحمت هشتاد دقیقه ای طوری که از اولین تا آخرین صحنه رعشه بر تن بیننده بیندازد کار هر کارگردانی نیست(شاید غیر از گدار تنها آنجلوپولوس موفق شده همچین کاری با من بکند.)
موسیقی ما به جنگ و زخم های آن بر تن هنر, انسانیت, و زندگی می پردازد. محمود درویش(شاعر فقید فلسطینی) هم در این فیلم بازی می کند. یا شاید بهتر است بگویم :"محمود درویش در این فیلم وجود دارد." چون درویش خودش را و شعرش را تقدیم دوربین گدار می کند.
جایی می گوید: " ملت من که شعر دارد شکست نمی خورد...ما زمانی شکست می خوریم که آنها شعر ما را بگیرند."
فیلم در سارایوو اتفاق می افتد. جایی که همین ده دوازده سال پیش داغ بزرگ بشری را بر خود دید. همه کاراکتر های اختلافات بشری آنجا جمع اند و گدار...این انقلابی کهنه کار زندگی آنها را دنبال می کند. فیلم , همانند شاهکار دانته در سه قسمت(بر عکس) تهیه شده: "برزخ, دوزخ, و فردوس." زن های داستان همه سرگردانند. بین جنایات پدرانشان و وضعیت نسل پیش روی. زن اهل سارایوو به چنان تنگنایی رسیده که می خواهد خودش را بکشد. می گوید دو مشکل دارد, یکی کوچک و دیگری بزرگ. که مشکل کوچک به تنهایی مشکل بزرگیست.
مشکل کوچکش "درد" است. درد بودن, و درد لحظه رفتن. مشکل بزرگش "دنیای دیگر" است. گدار نمی خندد. چهره هفتاد و خرده ای ساله اش را دوست دارم. خیلی زیاد. خنده ام گرفته بود که چطور به این سن سیگار برگش را با آن ولع همیشگی می کشد.
"بهشت" گدار را سرباز های آمریکایی محاصره کرده اند...روز بعد از خودکشی دختر کسی به گدار زنگ می زند:
اولگا خودشو کشت.
-کی؟ نمیشناسم.
-اولگا...اون دختره که می خواست فیلمش رو بهت بده. توی سینما بلند شده بود, تفنگ رو گرفته بود طرف مردم و می گفت "کسانی که می خواهند من را به اسم صلح بکشند بمانند...بقیه بروند." همه مردم رفتند. خواسته بوده دست بکند توی کیفش که گارد کشتدش...توی کیفش فقط یک جلد کتاب بود.
------
پیروزی. راه فرار. بدون ذره ای امید. موسیقی ما. این تازه ترین شاهکار گدار.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر