کلنل! شما بازداشتید.

از دست و پا زدن می ترسم. شاید "ترس" واژه ی جالبی نباشد. چون ترس را که بیاوری آنوقت خیلی کرکگور (یا کرکگارد.هرکدام دوست دارید) وار باید "لرز" را هم کنارش بگذاری. از لرزیدن هم خوشم نمی آید و شاید هیچ وقت هم به ترس و لرز نیافتم. نهایتش هراس است.
حال, هراس سهمگینی دارد که برای کسی خارج از وجود من(یا هرکه تجربه اش می کند) کاملا غیر قابل درک است.
برلین امشب زیر بمباران جان داد. به همین راحتی. کل دم و دستک را باید جمع کرد برد جای دیگر. همه فرماندهانمان را مدت هاست گرفته اند و من گوشه پناهگاه نشسته ام و می نویسم:
" از دست و پا زدن می ترسم! از این آینده ای که چیزی در چنته ی خودش ندارد. باور کن می خواهم همه چیز را زیر و رو کنم. خودم را...نوشتنم را. اما دست به فکرم نمی زنم. فکر و ذهن خودش ترمیم می شود. می خواهم کاره ای باشم! ژنرال را گرفته اند. شاید الان زیر نور مهتاب. یا حتی نور تیر های چراغ برق, سرود ملی می خواند. زنده باد مرده باد می کند...شاید اصلا مدت هاست که خلاصش کرده اند. نه! او همینجا نشسته و دارد این ها را می نویسد. غرق شده در دود سیگاری که از سرباز پشت سنگر شماره شش گرفته.
دارد فکر می کند...که اگر روزی به جایی رسید. اگر روزی توانست چیزی را عوض کند.
از دست و پا زدن می ترسم! از اینکه بزرگ بشوم مثل همه آدم ها. از معمولی بودن می ترسم! از اینکه روزی کارم به جایی بکشد که ساعت ها را پشت یک میز یک کارخانه خراب شده بشمارم تا اینکه استخوان هایمان را جلویمان بیندازند.می ترسم مرا بگیرند. سربازهای خاکستری پوش سرمه کشیده ای که می خواهند مرا بیندازند پشت ...پشت چی؟ کاش میله ها بودند. می خواهند من یکی مثل خودشان باشم. نمی گذارم. هیچ وقت نخواهم گذاشت.
صدای گلوله ها لحظه ای ساکت نمی شود. گرمب گرمب بمب ها خسته مان کرده. خشکی خاک گلویمان را می زند.
من از دست و پا زدن می ترسم! از این آینده ای که...
صدای چند گلوله سکوت پناهگاه را به هم می زند.دود خاکستری از لای درزهای در, آرام آرام-انگار که هیچ بهانه ای برای رفتن نداشته باشد - به بیرون می آید. چند نفر در را با لگد باز می کنند. یکیشان می پرد توی تاریکی اتاق. سلام نظامی می دهد, بعد می گوید:
"کلنل! شما بازداشتید."

کلاغ

الف آشفته بود, هر چند ثانیه یک بار به قسمتی از پنجره خیره می ماند و بعد سعی می کرد منظره ی ییرون -که لابد در مدت شش روز ساخته بود- را توصیف کند.
نگاهی به کاغذ سفید تا نخورده ای که چند ساعت بود همانجا روی میز منتظر یک قلم بود که بکارتش را نابود کند انداخت. بعد انگار که بخواهد چیزی بنویسد قلمش را نزدیک ورق کرد, ولی نه آنقدر نزدیک که چیزی بر آن ثبت شود. قلم را همینطور حرکت می داد و چیزهایی که در خیال می نوشت را انگار که کسی آنجا نشسته باشد بلند بلند ادا می کرد
...
روبروی خانه یک خرابه است, تا همین چند روز پیش چند نفر در آن زندگی می کردند.
الف حتی فکرش را هم نمی کرد که روزی به حالی بیفتد که بخواهد وضعیت آن خانه را بنویسد. الان هم که فکرش را می کند می بیند کار اشتباهیست.حتی فکر کردن بهش هم اشتباه است
....
روبروی خانه یک خرابه بود ,با کلی اتاق خالی که سقف خیلی هایشان بعد از طوفان چند سال پیش کاملا فرو ریخت . هر روز چند نفر از اهالی محل آتشی در یکی از چند اتاقی که به زور الف سالم مانده بود روشن می کردند و شاید هم گپی می زدند و اندک چیزی می خوردند و بعد هم می رفتند در دیگر قسمت های خرابه می خوابیدند.
روبروی خانه یک خرابه بود, مثل همه خرابه های دیگر. قبل از اینکه کلاغ سیاه برای همیشه روی تیر تلفن کنار خانه بنشیند چند نفر آنجا زندگی می کردند
...
الف آشفته بود, همین چند لحظه پیش کتابی که زور می زد بخواند را به گوشه اتاق پرت کرد و سعی کرد به دال فکر کند. الان کجا بود؟ کجای آن خانه مشغول جان دادن بود؟ آیا قرار بود بروند به سراغش یا ولش کنند تا در تنهایی بپوسد؟
اصلا دال هرگز در طول مدتی که الف را می شناخت به او فکر کرده بود؟
به انگشت هایش نگاه کرد, سعی کرد خمشان کند طوری که چین های رویشان کش بیاید و ناپدید شود. چند بار این کار را تکرار کرد, بعد انگار که چیزی را فهمیده باشد آهی کشید و ادامه داد
یعنی الان دال کجاست؟ آیا مثل همیشه روی تخت دراز کشیده و سیگار می کشد؟ هنوز هم مثل آن روز ها کلکسیون فیلم جمع می کند؟ اصلا دیگر کسی را دارد که بخواهد آنهمه نغمه را تقسیم کند؟
الف می خواست بداند نتیجه یک شب که چند ساعتش را ناله های دال پر کرده بود چه شد. گرچه دال وقتی هنوز تن هرکدامشان گرمای فکر دیگری را داشت گفت که نتیجه اش هرچه باشد مهم نیست.
الف نگاهی به ساعت کرد, شش ساعت از طلوع گذشته بود و آسمان هنوز خاکستری بود
کشو میز را اندکی بیرون کشید, برق هفت تیر پدربزرگش غریو لحظه ای که مدت ها پیش گذشته بود را تداعی می کرد
دیر یا زود به سراغ او هم می آمدند, مانده بود وقتی صدای پاهایشان را شنید با یک گلوله کار خودش را تمام کند یا قبل از آن چند نفرشان را نیست کند یا قبل از اینکه آن دو نفری که زیر پله ها کمین کرده بودند او را به رگبار ببندند به پایشان بیفتد و از آنها سراغ دال را بگیرد
هرچه باشد دال همه شان را می شناخت.
....
به ساعت روی دیوار خیره ماند بود
همه چیز رفته رفته گنگ می شد, بخاری محو به آهستگی از گوشه چپ اتاق شروع به بالا آمدن کرده بود. می خواست پای چپش را تکان بدهد ولی نمی توانست.ندای رخوتی تاریک را از آن دورها می شنید. صدای قدم های کسی می آمد. نکند آنها باشند؟ دنبال کشو میز می گشت ولی انگار کشو ناپدید شده بود
قدم ها تند تر می شدند, سعی می کرد با ثانیه ها بشمردشان.یاد مترونوم روی پیانو و چشم های دال افتاد
در باز شد و زنی پا به دریای خون گذاشت
....
الف سعی می کرد به زندگی فکر نکند, حداقل به زندگی خودش. به اینکه چقدر همه چیز روز به روز سنگین تر می شد تا آنجا که لمحه لمحه بی رمق ترش می کرد تا آنکه لحظه ای از ثانیه های ساعتی سفید, کاغذ بی خطش را خیس کند.
روی مچ دستش زخمی کوچک خودنمایی می کرد. چاره ای نبود.دفعه قبل بین ف و مرگ, یکی را باید انتخاب می کرد.
....
ف. روی تخت به خواب رفته بود. خوابی که نه ابدی بود و نه قرار بود چند ساعت طول بکشد. دکتر ها می گفتند مغزش مرده است. خودش از این بابت خوشحال بود چون می توانست هرچقدر می خواهد خاطرات گذشته را بجود, آنقدر بجودشان که شیره ای تلخ از ته مانده های ذهنش تنوعی به ملسی وجودش بدهد. به دال فکر می کرد, به ترنم نگاهش. که به قول خودش خیلی شبیه مونیکا ویتی فیلم های آنتونیونی بود. ف. خیلی وقت بود که حرفی برای گفتن نداشت. یعنی دقیقا دو روز پیش از اینکه مغزش-به قول دکترها- کشته شود تصمیم گرفته بود دیگر صحبت نکند, خیلی سریع نواری از آخرین کلماتی که سد سکوت آینده را می شکست ضبط کرد و آن را برای الف و دال فرستاد
.پیام رسان , بسته را از پشت دیوار به حیاط خانه الف انداخت و سریع سوار موتورسیکلت قدیمی اش شد. پیام رسان از دوستان الف و دال بود, آنها همدیگر را در مهمانی ق. ملاقات کرده بودند. هر سه تاشان نویسنده بودند, اما بیشتر کلمات را در اذهان سنگینشان نگه می داشتند.مبادا آنها مدرکی علیه شان داشته باشند, یعنی مدرک که زیاد بود. فقط آنقدر علنی نبود که بشود بهانه بزرگی ازشان دست و پا کرد.
پیام رسان خیابان ها را یکی یکی رد می کرد تا برسد به خیابانی که خانه دال در یکی از کوچه هایش بود.
هنوز چراغ قرمز اول را رد نکرده بود که این افکار به سرعت-آنقدر سریع که خودش درکشان نکرد- از ذهنش گذشت: من چند روز دیگر زنده خواهم ماند؟ اصلا چرا باید زنده باشم؟ چند نامه ی دیگر فرصت دارم؟ چقدر دیگر قرار است به من وقت بدهند؟
....
چراغ کم کم سرخ تر و گرم تر می شد,پلاستیک دورش شروع به ذوب کردن کرده بود و از اطراف به پایین سقوط می کرد. نور چراغ کم کم به سفیدی می زد و گرمایش آنقدر زیاد شده بود که پیام رسان هم احساسش می کرد. لابد زیر لب می گفت: ده سبز شو بی پدر مادر!ه
اما چراغ سبز نشد, عوضش یک پیام ظاهر شد که می گفت:حرکت کنید!ه
پیام رسان مدت ها قبل از اینکه به عجیب بودن قضیه فکر کند نقش زمین شده بود و خون مثل شراب قرمز پنجاه ساله از سرش فوران می کرد و روی خط های سفید عابر پیاده را به آهستگی می پوشاند.
کمی دورتر ماشین مشکی بزرگی با سرعت به طرف خیابان اصلی رو به حرکت بود
الان کسی نمی داند پیام رسان کجاست. جسدش را هیچ کس از کف سفت و مشکی خیابان- که راه راه های سفیدش بدجور توی چشم می زد- به جای دیگری نکشاند. شاید چند ماشین مشکی دیگر هم از رویش رد شدند و قسمت های مختلف بدنش را له کردند طوری که صدای فیش و فیش خونی که از میان گوشت و استخوان له شده او به بیرون می ریخت کرم هایی که آن زیر, میان گل می لولیدند را حریص تر می کرد. راستی! راننده های آن ماشین ها وقتی چشم های پیام رسان زیر فشار لاستیک های ماشین, همراه یک خط صاف خون از جمجمه اش به بیرون پرتاب شدند چه احساسی داشتند؟ کسی نمی داند.
تنها چیزی که خیلی اهمیت داشت و همه, حتی من ,از آن اطلاع کامل دارند این است که پیام هیچوقت به دال نرسید و الف هم قبل از اینکه پیام را باز کند مجبور شده بود خانه را همراه چند کتاب و دستگاه پخش موسیقی اش ترک کند
....
دال خوشحال بود, یعنی همین الان به این نتیجه رسید که مدت هاست اینقدر خوشحال نبوده. نگاهی به کلکسیون فیلمش کرد. دیوار چپ اتاقش از طرح جلد فیلم ها رنگارنگ بود, دستگاه پخش موسیقی اش هم کارناوال حیوانات را پخش می کرد. فهمید خوشحالی اش بیهوده بوده, کمی که فکر کرد سابقه ی طولانی خوشحالی های بی دلیلش را به یاد آورد. همین پریروز در حمام زده بود زیر خنده و بلند بلند می خندید. دست به دیوار سفید حمام می کشید و کمرش را خم می کرد طوری که آب مثل آبشار از روی تنش به پایین برود و آن پایین تر در گردابی که تهش خیلی سیاه بود ناپدید شود.
,لبخندش رفته رفته محو شد
چند دقیقه ای به فرود موسیقی گوش داد, بعد زیر لب گفت: از دانس ماکابر اون مادرقحبه که بهتره
هر موقع از کسی یا چیزی خوشش می آمد یک فحش کوچک بهش می داد.
....
دال به آتش روبروی خرابه خیره مانده بود, پیام رسان و چند نفر دیگر دور آتش حلقه ای تشکیل داده بودند و گپ می زدند. می خواست بهشان بگوید که بحث در روز روشن و در هوای آزاد خیلی خطرناک است چون به احتمال زیاد آنها همه حرفهایشان را ضبط می کنند. اما حوصله اش را نداشت. سرش را میان پاهایش گذاشت و این بار خیلی جدی مشغول فکر کردن شد. لابد به الف فکر می کرد. الان چه کار می کند؟ کجای آن خراب آباد است؟ هنوز می نویسد؟ آیا هنوز هم کلکسیون فیلم جمع می کند؟
اصلا زنده است؟
صدای قدم هایی که به سرعت نزدیک می شدند رشته افکارش را پاره کرد. چند نفر در خانه را باز کرده بودند و از پله ها بالا می آمدند. دال به کپسولی که با زبان می گرداندش فکر می کرد. قدم ها نزدیک تر شدند,قدم ها از آن هر کسی بود انگار جایی پشت در دچار تردید شده بود, نکند آنها هم دچار همین سوالات باشند! نکند ما یک عده روشنفکریم که به جان یکدیگر افتاده ایم؟
دستان دال از تصور این مسئله به رعشه افتاده بود
. دندان هایش هر لحظه تنه پلاستیکی کپسول را بیشتر فشار می داد. پوچی ای به سستی دیواره ی کپسول فکرش را عذاب می داد. آخر چرا؟ چرا ما اینجا اسیر شدیم؟
قدم ها دورتر شدند, انگار کسی یا چیزی آنها را منصرف کرده بود. دال نفس راحتی کشید. روی صندلی راحتی نشست و لیوان چای سرد شده اش را برداشت و از دیواره لیوان شروع به دید زدن پنجره کرد. چند هیکل سیاه پوش از بالای پنجره به سمت پایین سرازیر شدند و با پاهایشان شیشه پنجره را-طوری که انگار با آن خصومت شخصی داشته باشند- خرد کردند
دال خیلی قبل تر از آنکه بتواند کپسول را بجود بیهوش شده بود, در آخرین لحظات چند انگشت را حس کرد که درون دهانش دنبال چیزی می گشتند
....
من روی صندلی سبز بزرگ روبروی شومینه نشسته بودم .چند ساعت بود به صفحه ای که روی میزم جا خوش کرده بود ,خیره مانده بودم .صفحه طلایی ای که انگار کسی خط های مشکی کثیفی را به زور روی آن کنده بود. طوری که خوانده شود.ه
ف. هماورنده بخش اطلاعات
هر چقدر سعی می کردم معنی اش را نمی فهمیدم
معنی هماورنده را نمی دانستم, ولی می دانستم آنقدر اهمیت موضوعی دارد که باعث شده من را مجبور کنند روی اسامی آدم هایی که می شناختمشان خط های سیاه ممتدی را درست از ابتدای شماره ای که برایشان تعیین شده تا انتهای مشخصاتشان در طرف چپ صفحه بکشم و بعد به شیشه پنجره خیره بمانم و از همان یک لحظه تلاءلو محو وجودم که مثل پتک چوبین بر سرم فرود می آید ترس تمام وجودم را فرا گیرد
....
صفحه های سیاه و سفید روبرویم کلکسیونی از آدم ها را نشان می دهد که دیر یا زود نابود خواهند شد. یعنی نابودشان خواهند کرد. خیلی از آن آدم ها نویسنده هایی اند که دیگر چیزی برای گفتن ندارند. کسانی هستند که گیتار را به دست نگرفته اشک هایشان جاری می شود که: مادر! ما چرا اینگونه شدیم؟
و بعد انگار در دل به زمین و زمان فحش می دهند.
هیچ وقت نشنیده ام کسی بلند بلند این کلمات را بر زبان بیاورد.
دیشب فرمانده به یکی از همین صفحه ها نگاه می کرد و بلند بلند می گفت:” حیف میکروفون هایمان خبری از دل های این مزدور های مادر به خطا به ما نمی دهند.”ه
در جوابش سرفه کردم, سعی کردم هر سرفه شدید تر از سرفه دیگر باشد. آخر سر کلافه شد و گفت
!گمشو برو تو دستشویی سرفه بکن
تحمل دیدن الف را نداشتم که خودکار خشک شده اش را روی کاغذ می کشید تا کلمه ای از آسمان بر آن نازل شود , تحمل گریه های شبانه دال را نداشتم,
. اصلا نفهمیدم چطور سر از اینجا در آورده ام. من شاعرم.من آنها را می نویسم. من لحظاتشان را ثبت می کنم
من شاعرم. من شاعرم
...
خط سیاه دیگری از درون سفیدی بکر کاغذ لحظه لحظه به حقیقت بیرون می پیوست
و ما دسته دسته به زیر آن می رفتیم
دال خیلی وقت پیش تمام شده بود
...
هر چقدر فکر می کنم می بینم ما کارمان سالها پیش تمام شده است.خیلی وقت است چیزی برای از دست دادن نداریم, ولی انگار دوست داریم در گذشته هایی که آنها از پیام هایی که کلماتش از قدرت خیالی ما, بحران روبروی چشم هایمان, و خرد شدن بدن های
دیگران ساخته می شد دست و پا بزنیم
قرصی که آماده کرده بودم را توی جیبم گذاشتم و پرده را روشن کردم. به سمت در خروجی حرکت کردم, صدای قدم هایم خیلی بلند تر از همیشه بود. چراغ مرکز را خاموش کردم. امشب مرکز کنترل همراه الف, دال, من , و همه خاطراتمان نابود می شد
فیلمی که روی پرده پخش می شد من را نشان می داد که آخرین کلماتم را,قبل از اینکه برای همیشه خاموش شوم, برای الف و دال بیان می کردم. پیامی که به هیچ کدام از آن دو نرسید
فیلم برای دال پخش می شد, برای جسدی که الان حتی از انگشت های دال در آن شب برفی که من را در آغوش گرفته بود هم سرد تر بود. برای کسی که سفیدی وجودش به سادگی زمانی بود که در بحبوحه تلاش من برای دیدن طره های خرمایی مویش که روی صورت الف می کشید خلاصه می شد
نه! کسی ما را دوست نمی داشت. نه! ما انگار هیچ گاه لیاقت بودن را نداشتیم
من امشب از اینجا می روم.خسته شده ام. از دیدن زجر شما دو نفر و جدایی لحظاتتان.
دال! می دانم ناراحتی. می دانم سخت است . می دانم که می خواهی از اینجا بروی. دال! من متاسفم. تنها دلیل همکاری من شما دو نفر بودید....ه
پیام تا ساعت پنج بامداد و حتی بعد از عمل کردن تمام بمب هایی که او در آنجا کار گذاشته بود ادامه پیدا کرد
....
الف آشفته بود, احساس می کرد کسی مدت هاست همه زندگی اش را زیر نظر دارد هر چند ثانیه یک بار به قسمتی از پنجره خیره می ماند و بعد سعی می کرد منظره ی ییرون -که لابد در مدت شش روز ساخته بود- را توصیف کند.
نگاهی به کاغذ سفید تا نخورده ای که چند ساعت بود همانجا روی میز منتظر یک قلم بود که بکارتش را نابود کند انداخت. بعد انگار که بخواهد چیزی بنویسد قلمش را نزدیک ورق کرد ولی نه آنقدر نزدیک که چیزی بر آن ثبت شود. قلم را همینطور حرکت می داد و چیزهایی که در خیال می نوشت را انگار که کسی آنجا نشسته باشد بلند بلند ادا می کرد
پیام را چند دقیقه پیش دریافت کرد اما نمی خواست آن را نگاه کند, از واقعیت می ترسید.
روبروی خانه یک خرابه بود, مثل همه خرابه های دیگر.دال می گفت یک روز همه آن خانه را منفجر خواهد کرد
. قبل از اینکه کلاغ سیاه برای همیشه روی تیر تلفن کنار خانه بنشیند چند نفر آنجا زندگی می کردند
...
الف آشفته بود, همین چند لحظه پیش کتابی که زور می زد بخواند را به گوشه اتاق پرت کرد و سعی کرد به دال فکر کند. الان کجا بود؟ کجای آن خانه مشغول جان دادن بود؟
دیر یا زود به سراغ او هم می آمدند, مانده بود وقتی صدای پاهایشان را شنید با یک گلوله کار خودش را تمام کند یا قبل از آن چند نفرشان را نیست کند یا قبل از اینکه آن دو نفری که زیر پله ها کمین کرده بودند او را به رگبار ببندند به پایشان بیفتد و از آنها سراغ دال را بگیرد
هرچه باشد دال همه شان را می شناخت
...
ف در صندلی عقب تاکسی سیاهی که او را به سمت مرز می برد لم داده بود و به قرص صورتی که کف دستش داشت فکر می کرد.به ق نگاه کرد, از نوجوانی راننده همین تاکسی بوده است. پس کله اش تاسی بامزه ای داشت که ف را یاد یکی از خرابه نشینان می انداخت
پرسید: آقا میشه یک قلپ از چایی تون بخورم؟
ق جواب داد: ببین جوون خودتو نمی خوای خلاص کنی که؟ اینقد مرده وسط خیابون ول کردم که خسته شدم
ف نگاهی به عکس های یادگاری ای که راننده با اجساد انداخته بود کرد و جواب داد: نه! برای مغزمه
...
.چند لحظه قبل از آنکه آنها در را با لگد باز کنند و در و دیوار را با گلوله های مسلسلشان سوراخ سوراخ
کنند الف از پنجره به بیرون پریده بود
,دستگاه پخش موسیقی اش هنوز سمفونی نه بتهوون را با صدای بلند پخش می کرد
فیلمی که پیام رسان داخل حیاط خانه اش انداخته بود را در جیبش گذاشته بود و به سمت انتهای خیابان می دوید.گوشه ای از عکس دال از جیب پیراهنش بیرون آمده بود. به انتهای خیابان رسید, هیکل تاریکی از آن دور فریاد زد: ایست! با تو هستم ایست!ه
صدای شلیک چند گلوله آرامش ساختگی سحر را به هم زد,الف زمین خورد و خون صورتش را پوشاند. موهایش با وزش باد به اینطرف و آنطرف حرکت می کردند. عکس دال را از جیب پیراهنش بیرون آورد. توان نگه داشتن عکس را نداشت, انگشت هایش عکس را رها کردند تا در باد به سمت آسمان کشیده شود
تاکسی سیاهی از کنار جسد الف رد شد و به سمت چراغ قرمز اتهای خیابان رفت

دیوار, دور افتادگی های من, و شرایط این زمانه

می خواند:
خب پس تو فکر می کنی می توانی بهشت را از جهنم تشخیص دهی؟
لبخند پیچیده شده در لفاف را می فهمی؟
واقعا می توانی؟
یعنی آنها مجبورت کردند قهرمان هایت را با ارواح عوض کنی؟
واقعا...
همه اینها برای داشتن نقش اول در یک قفس!
آه ای کاش تو اینجا بودی!
...
همین دو روز پیش خون سیصد نفر, نمی گویم بی دلیل چون حتما دلیل داشته( هزارتویی که درش اسیریم), بر زمین ریخت. خونی که ما دیدیمش و هیچ نگفتیم.
آخر چرا همه ساکتند؟
نه, آخر همه مدت هاست ساکتند. هیچ کس چیزی نمی گوید. انتظاری هم از کسی ندارم. فقط الان وسط فریاد های گیلمور و واترز این جملات خیلی سریع از ذهنم گذر کردند.
او شعر می خواند.با کلی تلخیص عینهو اوضاع ماست:
یک کتاب کوچک دارم. با تمام شعرهایم.
شاید اگر سگ خوبی باشم شاید برایم استخوان خوبی بیاندازند.
سیزده کانال گه در تلویزیون...
من چراغ دارم!
من, قدرت خارق العاده ی دیدن...
............................................................
به تو زنگ می زنم... کسی خانه نیست.
لکه های نیکوتین روی انگشتانم...
کسی خانه نیست.
اوه عزیزم...کسی خانه نیست.
مانده ام چه بگویم؟ اصلا چیزی برایمان مانده که گفته شود؟ بی خیال.
می خواند: هی تو! نذار نور را دفن کنند! تسلیم نشو! هی تو! تو که پشت دیوار نشسته ای...کمکم کن این سنگ را به دوش بکشم!
این خود سیزیف است که این جملات را می گوید. تو گویی زندگی ما سنگیست که ما تا ابد باید از کوه بالا ببریمش. بعد دوباره و دوباره... و دوباره. این دوباره هاست که ذهن های ما را می پوساند. این دوباره هاست که جایی برای بودن بشریت باقی نگذاشته.
تا کی باید اینجا. گوشه اتاق هایمان بنشینیم و نابود شدن چیزی به اسم انسانیت را نظاره گر باشیم؟
متاسفم. برای خیلی از اتفاقاتی که افتاده.
...
می خواهم چند پوستر برای اتاقم بخرم. شاید کمی به این فضا رنگی بدهد. همه چیز سفید است.می دانی؟ بیش از حد سفید است, و من خیلی وقت است که در آن گم شده ام. راه برگشت هم نیست.
می خواند: همه اش خیال بود! دیوار خیلی بلند بود! می بینی؟
...
ای کاش همه اینها خیال باشد-که هست!- من نگران لحظه بیداریم.
می خواند: Hold on to the dream.
...
یک آدم با صفایی پاشده از لس آنجلس رفته تهران و چند وقت یک بار عکس های جدید روی وبسایتش می گذارد. دستش درد نکند.
یک جا از هالووین در تهران عکس گذاشته بود. نمی دانستم ما هالووین هم می گیریم.
این هم آدرسش: زندگی در تهران ادامه دارد...یا چیزی مثل همین. حتما ادامه دارد... بر منکرش لعنت. منتها کم یا زیاد کردن دو حرف گ و ی خیلی چیزها را عوض می کند
http://www.lifegoesonintehran.com/

کابوس این روزها (که سخت می گذرند) و ماجرای بنجامین باتن(هراس های من)

چه می گویم؟

آرام بخواب رفیق.
سرخ
رنگ بدن های ماست که روی هم تلنبار شده. افکاردوخته شده من به پرده سینماست . سینه تو است که دریده شده.
دنیایی است که من از آن فرار می کنم. حقیقتی است که مرا در آغوش گرفته. رنگ کلاهی است که برای او نگاه داشته ام
خونی است که قطره قطره جوی های این شهر را پر می کند. نوشته روی دیوار سیاه زندان است.سرخ, قطره هایست که از روی صندلی ها و تخت های زندان می چکد. رنگ خط های کف دست اوست. وقتی که تند تند روی صورتم می کشیدشان و می گفت که دوستم دارد.
سیاه
رنگ بودنی هاست. سالنی است که من به آن فرار می کنم. سرهاییست که می ترسم لحظه ای به سمت من برگردند و به چشم های من خیره بمانند
بارها از این فکر رعشه بر تنم افتاده و خواستم سالن سینما را ترک کنم. سرها اگر روزی به طرف من برگردند و چشم هایشان مرا...
سیاه, رنگ رفتن است. زلف پریشان او. پیراهن مادریست که روی صورت پسرش کشیده که سرخی رفتنش را-حتی برای لحظه ای- پنهان کند. زلفان زنیست که عاشقش شدم-شاید سرخ بود, کسی چه می داند؟-
رنگ جاییست که زمان به آن فرار می کند. من به سیاه, او به سرخ. رنگ قطره ایست که نیمه شب ها از آن بالا می افتد درون برکه
سیاه رنگ این روزهاست. که سرخی موهای او-و شاید آبی چشم هایش- رنگیشان کرده.ترکم مکن
آبی
آبی, رنگ فرار است. چشم های اوست. امواج این برکه است که شب قبل قطره ها سیاهش کرد. ابر حروفیست که نام تو را می سازد. خروش سهمگینست که نیمه شب ها گذار تو را تداعی می کند. آبی, رنگ سالن است پیش از خاموش شدن همه چراغ ها
آبی, رنگ آتشیست که به پا شد. رنگ خوش زیباییست, که بودن تو را در رویاهای شبانه ام تجسم می کند.
رنگ آسمان است, آسمانی که...نه! از آسمان نمی نویسم
رنگیست که بمب های سیاه از درون آن بر زمین فرو ریختند و سرخی روزگار را...
چه می گویم؟

آرام بخواب رفیق...
....
ماجرای بنجامین باتن حدیث نیم روز های تاریک من بود. کابوسی بود که سالها قبل در سر می پروراندمش و امشب روبروی چشمان
بهت زده ام به من نشان داده شد. چه عجیب بود و چه تلخ. زمان انگار برای بعضی هامان همینطور به عقب باز می گردد و ما نمی فهمیمش.
بنجامین باتن فرصت استفاده از فرصت های زنده بودن است. حال این فرصت ها هر چه کوچک تر باشند غنیمت به چنگ آوردنشان افزون تر.
عجیب است که آنچنان محو این فیلم شدم که آن کابوس همیشگی به سراغم نیامد. دست آقایان دیوید فینچر. اسکات فیتزجرالد. اریک راث.برد پیت و بانو کیت بلنشت درد نکند.

جنگ.جنگ.جنگ ( و بریدگان)

الان ساعت چهار صبح است

به امید آن بودم که فیلم Das Boot تا الان تمام شود. اما خط آبی رنگ دی وی دی پلیر به ته رسید و فیلم تمام نشد که نشد. نوشت

End of Side One

یک چیزی که بسیار جلب توجه می کند بریدگی ناخدای زیر دریایی از همه ایدئولوژی نازیست. یا شاید بهتر بگویم, پروپاگاندای نازی ها. به قول خودش:" همان موقع که به چرچیل فحش می دهیم این جناب مشغول صاف کردن دهن ناو های ماست."

از آن طرف جانشین ناخدا که تازه از ینگه دنیا برگشته شیفته آرمان های هیتلر است , حتی هر روز برای تعدادی از ملوان ها این آرمان ها بیان می کند(جالب است که هر دفعه هم به شکل قبل بیان می شود. یک جور کنفرمیسم(عجب کلمه دهن پر کنی!) ناب )

از فیلم برداری اش بگویم که فوق العاده است(با توجه به فضای تنگ زیردریایی!) نور پردازی هم جالب. حالا امشب که وقت نمی شود همه اش را ببینم. قسمت دوم دی وی دی می ماند برای فردا.

.

پ.ن: یک چیزی در مورد بیماری پوستی ملوان ها می گفت. من هم الان مانده ام که نکند در قرن بیست و یک بنده از این چیز ها بگیرم! سرم کمی می خارد. خواستم زنگ بزنم دکتر...

دکتر این فیلمه چی میگه؟ این جونور ها چین رو عضو شریف ملوان ها؟

دکتر: کدوم فیلم جانم؟

من: همین داس بوت

دکتر: اوه ایول خیلی فیلم باحالیه. ولفگانگ پیترسن ساخته. ماه! خدا! اون اژدر ها که در میومدن رو دیدی...وازلین مالیده بودن روشون( می خندد)

من: اه. آره دکتر. ولی ببین مشکل من یه چیز دیگس...این مرض اینا چی بود؟

دکتر: واای خدا این رنگ ها که عوض می شدن من می خواستم تو صندلی آب شم. نمی دونی...

من: ببین به خدا من سرم می خاره

دکتر: آره جونم واسه منم می خارید وقتی فیلمو می دیدم. یه حالی داشت

من: بله؟

دکتر: عجب هیکلی داشتن این ملوان ها! هلو!

من: آقا؟ ببین...من مشکلم جای دیگس

دکتر: جاهای دیگه اشون هم عالی بود جیگر...

من: آخه به خدا من...

و دکتر به توصف هیکل ملوان ها, ماهیچه های خوش فرم و بازو های کلفتشان ادامه می دهد

شروع روزی گنگ(برای پینتر, سیناترا, برل)

همین الان می خواستم راجع به سیناترا بنویسم. فرانک سیناترا و ژاک برل. و آن یگانه موسیقی ای که...
هارولد پنتر امروز در سن 78 سالگی درگذشت. یادم می آید دفعه اول که یکی از نمایشنامه هایش را گوش می دادم بغضی گلویم را فشار می داد . پینتر نمادی از پوچی ارتباطات انسانی بود. نمایشنامه" بازگشت به خانه" تاثیر عمیقی بر نگرش من به یک سری روابط خانوادگی-انسانی گذاشت. یعنی پینتر اعضای یک خانواده را چنان دور از یکدیگر نشان می داد تو گویی اینها کفتار هایی هستند که کارشان تولید طعمه برای خودشان بوده. حالا سیناترا این وسط چه می کرد و ژاک برل آن موقع ها...
نسخه سیناترا را خیلی دوست ندارم. نگاه برل هم اذیتم می کند. صدایشان روح افزا!
اصلا امروز صبح که بیدار شدم یک بند آهنگ "ترکم مکن" از برل را گوش می دادم. حالا نمی دانم در ناخودآگاهم خبری از پینتر داشته ام یا نه. عاشق آن صدای خش دار خسته ی دود سیگار خورده اش بودم. و هستم.
شاید از دو سال پیش نگرانش بودم. نکند یک روز صبح بارانی, وقتی ژاک برل گوش می دهم خبر برسد که...
بعد این دلهره ها, این هراس ها همیشه هستند. هیچ گاه مرا رها نخواهند کرد. تو گویی مرا مرواریدی می پندارند در عمق صدفی از...
صدفی از چه؟
وقت نشد همه نمایشنامه هایش را بخوانم.
عاشق عینک اش بودم. کلاهی که کج می گذاشت روی سرش.
هارولد پینتر رفت!
سخت است خیره ماندن در چشم روزگار

یادم می آید این را برای ریچارد رایت هم گفته بودم.
شب بخیر مرد بزرگ. شب بخیر.
پ.ن : امروز روز کریسمس است. واقعا برایم مهم نیست چه اتفاقی می افتد چون هرچه باشد تکرار مکررات است. می خواهم بشینم یک جا یک کتابی بخوانم, فیلمی ببینم. نمی دانم چرا قبل از دیدن افراد ازشان خسته ام!

وهم بودنی ها

از عشق چیزی نمی گویم. چون چیزی برایم نمانده. یعنی برای هیچ کداممان نمانده. اصلا چیزی در کار نبود که بخواهد باقی بماند.
آها! نکته همین جاست. ما, در خیلی از مسائل علاقه شدیدی به بزرگ نمایی داریم
آگراندیسمان. یعنی یک چیزی را بگیری از تنبانش آنقدربکشی که تار و پودش از هم گسسته شود و پیرو آن عضو شریف-که به آن ساعت هم نبسته اید- تلویحا نمایان شود. حالا از اینجا به بعدش شخصیت دو طرف قضیه هست که بقیه داستان را مشخص می کند
ولی پلات-یا مایه اولیه داستان- این است که کسی تنبان ذهنی و فکری طرف مقابل را آنقدر می کشد تا نهایتا یا عزو شریف یکی از طرفین نمایان شود-و باز یکی از همان طرفین به قدرت خالق( سوای هر گونه اعتقاد) پی ببرد- یا اینکه یکی از طرفین مذکور با قیچی بند تنبان را پاره کند. که باز طبق قانون ساده ی طبیعت یکی از طرفین( احتمالا طرفی که بند را می کشد) به عقب پرت می شود.
طرف مقابل هم به سرعت عضو شریفش را از منظر تماشاگران دور می کند مبادا یک از همه جا بی خبری دستش به بند تنبان او برسد و اینبار...

انرژی نه به وجود می آید و نه تولید می شود فقط از حالتی به حالت دیگر...

چه شد؟ وا ماندی؟ وا گذشتندت! انگار می ترسی تو را در این برهوت رها کنند و بروند. پشت سرشان را هم نگاه نکنند.
بعد که مردی و باز مانده هایت را کفتار ها خوردند و نخوردنی هایت را تف کردند بیرون دوباره باز خواهند گشت و استخوان هایت را خواند بویید و بر مزار تفکرات پوچت اشک ریشخند های گذشتگان را نقاشی خواهند کرد
...
تو بگو...ای نشسته بر این کوی. تو بگو! من به کجا می روم؟
...
گاهی وقت ها احساس می کنم که...
بعد از این ها خیلی چیز ها را باید تکرار کرد. حتی بعد از رفتن من, بعد از رفتن او...
اصلا بعد از رفتن همه رفتنی ها.
...
مرد مصلوب دیگر باره به فکر فرو رفت
سایه او همواره مثل صلیب نشسته بر خاک تشنه...
تسنه خون که از میخ نشسته بر کف دست, فرو می چکد
...
اودیسه ناکامل وجود! عجییب است نه؟ فکر کن ده دقیقه آخر اودیسه فضایی حذف شود
....
نه! مهم نیست. به هر چه قبولش داری قسم. مهم نیست که من هیچ چیز-حتی خودم را- شایسته قبول شدن نمی دانم.
مهم جورج برسون است. مهم کلمات اوست که ارتعاشش ذهن را جرواجر می کند. خودتان گوش کنید
پ.ن: امروز صبح که بیدار شدم دیدم همین آهنگ را انگار قبل از اینکه بخواهم بیدار شوم در نا خودآگاهم زمزمه می کردم. بعضی آدم ها, بعضی نغمه ها, و بعضی کلمات تاثیرشان فراتر از وهم بودنی هاست!

تاملات نابهنگام- در آستانه برزخ چند سالگی

می گویمش چشم هایت از پشت آینه ها صدایم می زنند
.به همین راحتی!
...
.می گویمش صدایت بانگ نو وجود من بود که اذهان هر چه ...وای نه! چه می گویم؟ دست بر موهایش می کشم و انگشتان خودم را می نگرم که میان خط های قهوه ای و طلایی اسیر شده اند. اسارت
اثارت
اثیر
اثیری
بعد از سالها, بعد از ثانیه های کند شده با خروش خفه شده مردی در بند.
فهمیده ام که خیلی از چیز هایی که خودمان را اسیرش کرده بودیم پشیزی ارزش نداشتند
...
از ارزش خودم چیزی نمی گویم. در مرحله ای نیستم که از ارزش شخصی سخن به میان آورم. مانده ام ارزش این نفس کشیدن چیست؟به جان خودت نفسی که می کشی ارزش دارد !ولی چرا؟ چرا باید ارزش داشته باشد؟ و چه چیزی تعیین اش می کند؟من می خندممن به چهره تکه تکه شده ی خودم در آینه نگاهت می خندمدوشان مرغ نگاهت بال گشود بر دور ادوار, نفسش چون خاک کویت بس خسته
...
.یک سال شد! یک سال ! به علاوه برزخی که خودش عمری طلبید. پیرمرد لبخندی زد, نگاهش به خرده های آینه گره خرده بود. تمام سطح زمین را تلالو نگاه مرده ی زنی کهن سال پر کرده بودگفت: تازه اول راهی جانم!
....
سالی که چونان خون رقیق مرده ی لمیده بر کف حمام آرام گذشتکلاهش را پرت می کند روی میز و از من یک لیوان قهوه می خواهد. قهوهقهوهقحبهبه شباهت این دو کلمه فکر می کردم. حاضر بودم قسم بخورم کتش را قبلا روی صندلی گذاشته بود. ولی قبل از اینکه بفهمم همه چیز ناپدید شده بود. میز, صندلی, و کل کافهاصلا همه رفته بودند و من را گذاشته بودند به حال خودم
...
خوب روشنفکر بود. روشنفکر بود
اریک ساتیه گوش می داد
اریک
کاغذی را طرفم هل می دهد , روی گرانیت سر می خورد و خیلی آرام و با شکوه می رسد به دستم
. عنوانش را می خوانمGnossienne No.1
چشمکی می زند و می گوید: کار خودته که پیانو می زنی!ه اصلا خودم همین امروز شناختمش...یک سال شد.
یک سال.همراه با برزخی که خودش عمری می طلبید
اینها را که می نویسم. اینها را که نوشتم.
خودم مانده ام معنی شان چیست مگر زندگی مان چیزی غیر از برزخ است؟...من اشتباه کردم.
من اشتباه می کنم.
من اشتباه خواهم کرد
من عاشق آن صدا شدم .
دقیق که فکر می کنم می بینم چندین صدا بود.
یکی در کودکی نیمه شب
یکی در اتنهای صبج
یکی در سرخی بودنم.
که عجیب روح افزا بود .آنقدر که انگشت به دهان وااسفا و وا حیرتا برده بودم و باکی نداشتم که ترنم صدایی از آن دورها مرا بگیرد و پرت کند به انتهای سفید رود
رود گنگ
رود نیل
رود نیل
رود نیل که مثل بودن تو مواج بود
. ...
چرا این ورق خیس می شود؟ چرا کار ما شده مثل برف پاک کن.پاک می کنیم و باز دوباره...

....
نه به خدا! نه...نه به هر چه دوست داری قسم. من نمی خواستم اینطور شود. خودش همینطور شد, یعنی یک لحظه که نگاه را از این جاده که مثل همه جاده های دیگر مستقیم و صاف-نمی گویم هموار- است برداری همه چیز عوض می شود
انگار کسی نشسته و سعی می کند در مدتی که تو به جاده نگاه می کنی همه چیز را عالی نشان بدهد
بعد یک لحظه که نگاهت از آن راه راه های سفید لعنتی برداشته شد همه چیز را به هم بریزد
...
نه نازنینم! اینطور نمی شودتا کی؟ تا کی سنگینی این خاک امان از دل ما خواهد برد؟...نور ماهنور ماهبالای سر آبادی بودو من در خواب
...
الف
دال
ف
ق
...
سرخ
می خواستم صورتش را از خون همه رفتنیها سرخ کنم
چشم هایش نام کسی را در لرزش نبودنی ها هجی می کرد
آبی آبی گهواره وجودم از بودنت سرخ شد
سفید
سفید. سرخی آب روان است که آن دورها گرمی نگاه تو را از دست داده
....
گرگ
گرگ
آی گرگ
چه کسی ما را خواهد خورد؟
دیر ما را شرم این نیست/گرش شرر از آسمان بر گیرد
....
می گویند یک سالگیت مبارک آنها خیلی از کلمات را نابود می کنند
برکت هم یکیشان
...
هجده؟آخ!
...
یک سال است به این نتیجه رسیده ام که سالیان سال است از آخرین باری که وجودتان را بوییدم می گذرد

ارتشی از سایه

دلم گرفته

دلم عجیب گرفته است.

و شاید تماشا کردن" ارتشی از سایه" اثر ژان پیر ملویل کمک خاصی به رفع گرفتگی نکرد. اما یک جور هایی به من فهماند که ای جوان! در این دنیا می شود آدم هایی را پیدا کرد که یک شاهی از چیزی به اسم ارزش انسانی حالیشان باشد

هنر ملویل به کنار. آدم های این داستان عجیب بودند. هم آزاد و هم در بند.

در بند آزاد کردن فرانسه

نه! حرفم را پس می گیرم. آنها آزاد نبودند. در بند دغدغه آزاد بودن پرپر شدند.

موسیقی متن هم فوق العاده بود.

فیلم با این جمله شروع می شود:

ای خاطرات تلخ, من شما را خوش آمد می گویم

شما یادگار جوانی من هستید, که مدت هاست از دست رفته.

...

این فیلم را ببینید. جزو شاهکار های سینمای مقاومت فرانسه است

...
حالا که فکر می کنم می بینم ما سالهاست داریم در جا می زنیم. اصلا خودم را می گویم! من اینجا چه می کنم؟

امتحانی که..(لحظه تاریخی!).

پدر می گفت , پسرجان تو که زبان شامپانزه ها( اشاره به زبان فرانسوی) را اینقدر خوب بلدی و نمره خوب هم می گیری چه علتی دارد که زبان انگلیسی را که از بچه سالی یاد می گرفتی را افتادی. من هم سرم را (البته به صورت دیجیتال) پایین انداخته و خیلی آرام( البته باز هم دیجیتالی) گفتم: نمی دونم

...

حالا نامه از اوستامون رسیده که میگه قبول شدی!

به چند نفری که در جریان ماجرا بودند زنگ زدم و با کلی شعف ماجرا را برایشان تعریف کردم تو گویی کشف مهمی انجام داده ام

که واقعا هم اهمیت داشت.اگر قبول نمی شدم با اجازه شما من را از دانشگاه پرت می کردند بیرون

پس ملت شما اجازه دارید کلی در این تعطیلات کریسمس از طرف من هم خوشحالی بکنید.

...

موضوع دیگری که ارزش بیان کردن دارد این است که قرار بود با یکی از رفقا برویم سفر, منتها چون رفیق ما بعد از کریسمس بر می گشت و من هم حتما باید در گردهمایی خانوادگی کریسمس شرکت کنم(مجبورم! وگرنه ما را چه به این قرتی بازی ها!)

این است که الان اینجا نشسته ام و حسرت می خورم که ای ی ی ی ی ...

...

پ.ن: عکس آن لحظه تاریخی که نشان می دهد دیگر هیچ گونه مانعی روی انتخاب واحد وجود ندارد هم گذاشتم برایتان!

بابا اینقدر حال کردیم ...

می دونی یک سال من عذاب و استرس کشیدم سر این؟ می دونی وقتی از دانشگاه پرتم می کردن بیرون چی می شد؟

خوشحالم!ه

...

واقعا بی شرمانه بود! من که مشکل خاصی در زبان انگلیسی ندارم....