چرا بهت زنگ زدم؟

 گذاشته بودمت روی کولم و کوه رو بالا می رفتم. از دور آبشار دوقلو رو می دیدیم که نزدیک و نزدیک تر می شد. تو پرسیدی بابا اون چیه. گفتم آبشاره پسرم. آبشار! اون بالا شیر قهوه خوردیم. خوشجال بودی.
 

از بچگیت فقط همینو یادم میاد. از مادرت دیگه هیچی یادم نیس.
- پدر...من یادم نمیاد آخرین بار کی خوشحال بودم.

حالا بچه های توی خونه /مثه قدیما بریم تو کمد و تاریکی رو تماشا کنیم /گوش بسپاریم به صدای بوق ممتد سه خط باز/ دو در بسته/ و دیوید بویی.../آره اونم خوبه.

واهمه ی بی دلیل از همه چیز

چشمانت
رود جاری
تنت
ارغوان
انگشتانت
آسمان تهی
دستانت
گرمای بی دلیل 

زیبای من٬ گاهی وقتا دنیا تموم میشه

ohgodohgodohgod

من شنا بلد نیستم

گاهی وقتا خیال می کنم

جای من پیش تو اگه نباشه

پس کف رودخونه اس

تا تو

از بالای پل بروکلین

منو تماشا کنی

که با دلفینا می رقصم

موهای قرمزت

تو باد پریشون میشن

و من دیگه به لیلا فکر نمی کنم

آه باغ وحش آی باغ وحش

youknowyouknow

you weigh me down

انقلاب که شد

پدر خیره بود به بچه گربه ی خوابیده در کنار گلدان های هشتی. لیلا شش ساله بود و از من جز خاطره ی تلخی کمین کرده در آینده چیزی در یاد او نبود. از بیرون صدای مردمانی می آمد که شور مرگ، رویای آینده ی تاریکشان را از آنها ربوده بود.
 آینه ای شکست و من به دنیا آمدم. هشت سال بعد پدربزرگ مرد. فردایش لیلا را شبانه به خاک سپردند.

الله الله  ما که پیش تو خاکیم.
الله الله ما همه شهید تو ایم.
الله الله مردمت لیلا را بردند.
الله الله فرعون ما باش
**ااا خطَای موشکا رو ببین تو آسمون**
الله الله نترس همه چی خوب میشه
الله الله  حالا امروز چی ازت مونده به جا؟

ولی امروز شهر شب خونه ات شده.

در آغوش درختان٬ برگ های هزاران بهار بود و من قدمهایمان را می شمردم. رسیدیم به انتهای کوچه بن بست.
 بعد برفی سنگین بارید و او زیر بار زمان شکست و ناپدید شد. حالا همه جا سفیدیست و طوفانی عظیم چشم امید ما را بسته.

یادم میاد فکر می کردیم
یه روز
همه چی خوب میشه.