سه تا پیام آخر را که نگاه می کنم خنده ام می گیرد. زمان زیادی از نوشتنشان نگذشته اما عجیب بی محتوا هستند و زاده ی نگرانی هایی سنگین, اما انگار تنها راه حل انتظار کشیدن و دوری از منفی بافی بیش از حد است. وقتش رسیده بشینم مثل یک آدم دو تا نوشته طولانی منتشر کنم باشد که سر انگشتانم لذت دنیوی و اخروی ببرند.
فی الحال(!): همه رای بدهید. متشکرم.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر