می برزند ز مشرق شمع فلک زبانه

سنگ فتنه بارید و فرق من سپر شد و جان من نشانه، و آنگاه دشت ها همه آسمان شدند و چشمانت دزدید عقل من به لختی. همه دشت پر صدا بود و خورشید آن دور ها به دور از کوه ها و در انتهای دریا.

هی دریا، ماهی های دریا، آنجا . . .

آن دور ها

مرداران.

"هوشم ببر زمانی، تا کی غم زمانه؟ هوشم ببر زمانی، تا کی غم زبانه."