زمستان می آید.

حالا حتی نوشته های روی کاغذ رنگ گرفته از خیسی چای و خشک شده کنار پنجره های خیال هم برای تو خاطره نخواهند بافت، لیلا.
تو را به دستان هیچ کس نباید سپرد جز شب.

یاد من چون دود سفید ، در باغ محو خواهد شد و تو خواهی ماند. بانوی گیسو حنایی، عمر اندوه در قرن ما یک سال بیشتر نیست.

از آن سوی در صدا می آید. کلنگ می کوبند بر آجر خانه ی قدیمی. اینطرف لیلا کنار ساعت بزرگ نشسته و به باباخان خیره مانده که پیپش بر کناره ی لب خاموش مانده. سرسرا پر است از ساعت های قدیمی و تمثال های قاجار. لیلا دست می کشد به قالی و زیر لب می گوید باباخان شما را به خدا چیزی بگو، از دست رفت. همه چیز از دست رفت.